Book Alibi

English:

Something popples - it's the waters of many seas
of various "maybe", numerous as water drops
transitory as these little fellows,
when the historical Sun blisters,
durable as them,
when the historical star gets cold.

The paradox of "maybe"
can't progress further,
to the places unreached by the thread of popularity:
Mickiewicz, Mrożek -
they are - without any doubt - the sources
of parakubrickal shining;
even Rodziewiczówna with Orzeszkowa
are ruled by silver sparkles,
almost like at Literary Firmament King's place.

And maybe "maybe" is a feeble alibi?
In the end books weren't constituted to do something more.
The seal of the impermamence of carrying informations
and of the artism from yellowed years was affixed to them,
and now they stick between two desks,
tempting:
„Maybe one day some eccentric will be looking for me…
or maybe some researcher of forgotten content will be doing so?
And maybe the small sad people, looking for the novel of their childhood, will appear??
Everybody will nest themselves in despair,
when they won't find me”.

I'm able to undestand yet
Hoffmanowa born Tańska,
unremembered creatures of Kraszewski,
or the shining - like the small Amazon frogs
with the strawberriness of colors -
collections of Kolberg…
but what should we do with books like harlequins,
like the soap music streaming from the scene,
or with the worst spewings of the red authors?
How we should sheathe them?

And the paper glued between cardboard,
telling smartly about pedagogy,
pretends that its nose dons glasses,
and then it speaks:
„Familiar spirits should be regarded,
because not raised they'll cause more harm
than avail”.

The old paper is right -
and that's the reason, why I'll sheathe it.



Polish:

Wody się przelewają wielu mórz
„może” przeróżnych, licznych jak wody krople,
tak samo ulotnych,
gdy słońce historii przypiecze,
tak samo trwałych,
gdy gwiazda dziejów ostygnie.

Paradoks „może”
nie może posunąć się dalej
niż sięga nitka popularności:
Mickiewicz, Mrożek -
to bez wątpienia źródła lśnienia
parakubrickowskiego;
nawet Rodziewiczówna z Orzeszkową
są we władaniu srebrnych iskierek,
prawie jak u Króla Literackiego Firmamentu.

A może „może” to nikłe alibi?
Książki wszak na więcej nie zostały powołane.
Przypieczętowane nietrwałością noszenia informacji
oraz artyzmu z przeżółconych lat
tkwią między dwiema deskami,
kusząc:
„Może kiedyś jakiś ekscentryk będzie mnie szukał…
lub jakiś badacz zapomnianych treści?
A może ludkowie tęskniący za powieściami dzieciństwa?
Wszyscy zagnieżdżą się w rozpaczy,
gdy mnie nie znajdą”.

Rozumiem jeszcze
z Tańskich Hoffmanową,
niepamiętane stwory Kraszewskiego
czy też błyskające się jak amazońskie żabki
truskowatością barw
zbiory Kolberga…
lecz książki niby arlekiny,
mydlana muzyka płynąca ze sceny
czy najgorsze wypluciny czerwonych autorów?
Jakże to chować?

A papier sklejony między tekturą,
traktujący uczenie o chowannie,
udaje, że jego nos przywdziewa okulary,
po czym rzecze:
„Chowańce winno się mieć na baczeniu,
gdyż niepochowane przyniosą więcej szkód
aniżeli pożytku”.

Stare papierzysko ma rację -
i dlatego je pochowam.